ΤΟ ΠΑΙΓΝΙΔΙ ΤΟΥ ΧΙΛΕΤΖΗ Αποκριάτικη παλιά ιστορία

 

ΤΟ ΠΑΙΓΝΙΔΙ ΤΟΥ ΧΙΛΕΤΖΗ

(Αποκριάτικη παλιά ιστορία)

 

 

 

Της Ειρήνης Ταχατάκη        

 

       Στα παλιά χρόνια έζησε στις Αρχάνες ένας πολύ αστείος άνθρωπος με καταπληκτικό χιούμορ και τον έλεγαν Μανολάκι Χιλετζή.

Όλοι τον αγαπούσαν και ξετρέχανε την παρέα του γιατί τους διασκέδαζε με τα όμορφα παιγνίδια και τα αστεία του. Μα πιο πολύ τις Απόκριες που ’χε έθιμο να ετοιμάζει κάθε χρόνο ένα παιγνίδι, αστείο και πρωτότυπο που έκανε όλους να ξεκαρδίζονται στα γέλια.

Μια χρονιά που κοντοσιμώνανε οι Απόκριες οι φίλοι του περίμεναν πως και πως το παιγνίδι για να γελάσουνε. Τέτοιου είδους ήταν η διασκέδαση εκείνα τα χρόνια. Μπήκε λοιπόν η Τσικνοπέμπτη έφτασε η Κράτινη Αποκρά, ήρθε η Δευτέρα, Τρίτη της Τυρινής εβδομάδας, μα ο Χιλετζής ούτε είχε στο νου του το παιγνίδι. Οι φίλοι του άρχισαν να ανησυχούν και να αναρωτιούνται:

      - Μα ήντα κάνει κειά οφέτος ο Χιλετζής; κοιμάται; ρωτούσαν μεταξύ τους παραξενεμένοι.

      - Μπας το ξέχασε μωρέ; ρωτά ένας της παρέας.

      - Ε, και δε πάμε να του το θυμίσουμε εμείς; Κάνει ένας άλλος, και μια και δυο πάνε στου φίλου τους του Χιλετζή.

      - Μπρε συ Μανωλάκι. Δε μασε κάνεις οφέτος κιανένα αστείο να γελάσουμε μιαολιά οι μέρες απού  ‘ναι; ή εξέχασες το πως έχομε Αποκρές;  

      - Όσκιες μπρέ θεόψυχά μου μα δεν τοξέχασα ‘γω μπίτι κι ίδια δα το ‘χα στο νου μου, κάνει στοχαστικά ο Χιλετζής. Μα για να κάμω οφέτος το παιγνίδι θέλω πολλά, μα μπόλικα δα άχερα. Όσο ποιο πολλά, τόσο πλιά καλό δα γενεί το παιγνίδι.

      - Ε, και για τούτονα στενοχωράσαι; Εμείς δα σου φέρομε όσα θες. Πόσα σου χρειάζονται; Πέντε αχερόφαρδοι; Δέκα, είκοσι; ή τριάντα.

….Κουβαλούνε αυτοί πασίχαροι τα άχερα στου Χιλετζή τον αχεριώνα και το Σάββατο της τελευταίας Αποκριάς μαζεύονται όλοι στο καφενείο για να δούνε το ποθητό παιγνίδι. Τον βλέπουν όμως να μπαίνει αμέριμνος στο καφενείο κι όλα τα βλέμματα στυλώνοται πάνω του. Ένας παίρνει το θάρρος ν’ ανερωτήξει:

      - Μα μπρέ Χιλετζή. Ήντα σόι παιγνίδι είναι κειονά που μας ήταξες να μασε κάμεις μαθές; Και πούντο μπλιό; Άδικα πήανε τα άχερα που σου κουβαλήσαμε; Ή κιανένα πρώιμο ζούδα σκέφτεσαι να στέσεις από τσ’ Αποκρές;  Ήντα κοντό κατεβάζει ο πολύξερος νους σου; Εκείνος όμως σιωπηλός και με απάθεια αφηρημάδας ρουφούσε το καφεδάκι του με το τσιγαράκι του δίχως να μιλεί. Οι φίλοι του τον πλησίασαν απαιτητικά για να του απευθύνουνε το χρέος του και την υποχρέωση του:

      - Μα μπρέ συ Μανολάκκι. Μα τον κουφό κάνεις μπρε; Πότε δα μασε κάμεις μπλιό το παιγνίδι με τα’ άχερα; Εκείνος με απάθεια του κάνει:

      - Ω ευλογημένοι μα  ας εκάτεχα μωρέ ακόμη ανιμένετε το παιγνίδι. δεν επήρετε χαμπάρι πως σας το καμα κιόλας; Εκείνοι κοιτάζονταν παραξενεμένοι κι ο Χλετζής συνεχίζει:

      - Ντα θέλετε μπρέ κι άλλο παιγνίδι από τονά που σας ήκαμα;

Να σας εβάλω να μου κουβαλήσετε τόσους σας αχερόφαρδους γεμάτους; Κι ετσά ο κακομοίρης ο γάιδαρος μου που δεν είχε θρουλί να φάει δα χορτάσει δα ζεμπιλιές και δα περάσει ωσάν το Μπέη ίσαμε τ΄ αλώνια;

Κόκαλο οι φίλοι του μα χαλάλι του τονε καλός άνθρωπος….

 

ΠΑΛΙΑ ΑΠΟΚΡΙΑΤΙΚΑ ΠΑΙΓΝΙΔΙΑ

 

Τα παλιά χρόνια που δεν υπήρχαν τα κέντρα διασκέδασης η ψυχαγωγία ήταν πιο ανθρώπινη και οι άνθρωποι πολύ πιο δεμένοι μεταξύ τους. Βρίσκανε την Αποκριά ευκαιρία για οικογενειακές συναθροίσεως. Μαζεύονταν σε κάποιο σπίτι πολλές οικογένειες μαζί, έτρωγαν έπιναν, επινοούσαν διάφορα παιγνίδια και το κέφι γέμιζε τις καρδιές.   

Συνηθισμένα παιγνίδια ήταν: ”Ο συρνάφτης” και “ο μπατσελοκόπος”, “το μπουκάλι”, “ο κόμπος”, “το καράβι”, “η κούκλα” κ.λ.π.

Για το μπουκάλι:  Κάθονταν ένα γύρο οι παίκτες και στη μέση κάποιος που έκανε “Tη μάνα” έδινε μια στροφή σ’ ένα μπουκάλι. Όταν σταματούσε όποιον έδειχνε ήταν υποχρεωμένος να δεχτεί ένα φιλί ενός άλλου κι όλοι γελούσαν.

Για τον κόμπο:  Έδεναν σε μια γωνιά ενός μαντηλιού ένα κόμπο. Έκαναν μάτσο τις τέσσερις γωνίες κι έδιναν σε κάποιον της συντροφιάς να πιάσει μία. Αν του τύχαινε ο κόμπος ήταν υποχρεωμένος να εκτελέσει κάποια διαταγή: π.χ. φιλί σε άλλον, φωνή ζώου, μιμητική κίνηση κ.λ.π.

Έλεγαν και τα λεγόμενα “καθαρογλωσσίδια” τους γνωστούς μας γλωσσοδέτες. Τους έλεγε ένας και προκαλούσε τους άλλους να επαναλάβουν πράγμα αδύνατο που προκαλούσε πολύ γέλιο:

Π.χ. 1. Αγγουρο-ντοματο-κρομμυδο-ψωμο-τυ-ρο-σαρδελο-σαλάτα…

2. Το ποτήρι στο καλάθι-το καλάθι στο σκαρβέλι-το σκαρβέλι στο σαμάρι-το σαμάρι στο γαϊδούρι-το γαϊδούρι στο λιβάδι-το λιβάδι στο ποτάμι-το ποτάμι στο θαλάσσι. Πάμε τώρα “Ποτηρο-καλαθο-σκαρβελο-σαμαρο-γαϊδουρο-ποταμο-θαλασίσομε….”.