Η 3η του Φλεβάρη του 1830 μαύρη μέρα για την Κρήτη

 

ΜΕ ΤΟ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟ ΤΟΥ ΛΟΝΔΙΝΟΥ ΠΩΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ Η ΑΓΓΛΙΚΗ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ ΣΤΕΡΗΣΕ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

 

Του Φρίξου Κουμαρτζή

    Η 3^η του Φλεβάρη του 1830 υπήρξε μια μαύρη μέρα για την Κρήτη.  Με δόλιες ραδιουργίες η αγγλική διπλωματία επέβαλε τη θέληση της και απέτρεψε να συμπεριληφθεί και η Κρήτη στις απελευθερωμένες περιοχές της μικρής Ελλάδας, με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου.

       

     Η Αγγλία πάντα είχε βλέψεις στην Κρήτη και εφ΄ όσον δεν μπορούσε να την καταστήσει δική της κτήση προτιμούσε να παραμένει υποδουλωμένη στους Τούρκους. Απέβλεπε με την Κρήτη, τα Επτάνησα, τα Δωδεκάνησα και την Κύπρο να δημιουργήσει,  με την πολιτική των ηγεμονιών, κάτω από τον έλεγχο της ένα νησιωτικό κράτος που μέσω της Τουρκίας θα απέτρεπε ή θα περιόριζε την Ρωσική παρουσία στο Αιγαίο και θα εξασφάλιζε την προστασία της διώρυγας του Σουέζ και των συμφερόντων της στην Ινδία.

Η Παναγία η Θυμιανή που υψώθηκε η σημαία της επανάστασης στη Κρήτη

Πιστή στη αρχή της αυτή, της διαφύλαξης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας επιδίωξε και πέτυχε να επιβάλει την θέληση της στις άλλες μεγάλες δυνάμεις, εκτός της Ρωσίας και να μην συμπεριληφθεί η Κρήτη στο μικρό ελεύθερο ελληνικό κράτος με την υπογραφή του Πρωτόκολλου του Λονδίνου στις 3 Φεβρουαρίου του 1930. Ο Ιωάννης Καποδίστριας προσπάθησε να ενταχθεί η Κρήτη και η Σάμος αλλά αγνοήθηκε και οκτώ μήνες μετά ο κυβερνήτης δολοφονείται, με ηθικούς αυτουργούς τον Μαυροκορδάτο τον Ζαΐμη…., την Γαλλία και την Αγγλία και δεν ήταν αποτέλεσμα βεντέτας, όπως επίσημα μέχρι σήμερα παρουσιάζεται.

     

 

 

 

Ο κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας 

 

 Από το 1830, και για εβδομήντα σχεδόν χρόνια, σταθερά οι Άγγλοι πράκτορες προωθούσαν κρυφά και φανερά παραπλανητικές και απατηλές υποσχέσεις προς οπλαρχηγούς την Ηγεμονική λύση της Κρήτης, με δόλιες προσπάθειες που κορυφώθηκαν προς το τέλος της επανάστασης του 1866.

Θλίψη και πικρία κυριάρχησε πέρα για πέρα στη Κρήτη για την μεγάλη αδικία να της στερήσουν τη λευτεριά της, όταν οι Τούρκοι μετά από αγώνες και θυσίες από το 1825 που αναπτερώθηκε η Επανάσταση είχαν εκδιωχθεί από την ύπαιθρο και είχαν καταφύγει στα μεγάλα αστικά κέντρα που τα προστάτευαν τα βενετσιάνικα τείχη τους και οι Κρητικοί ζούσαν στα χωριά τους ελεύθεροι και δεν πλήρωναν φόρους. Η πραγματικότητα αυτή, να είναι ελεύθερη η ύπαιθρος της Κρήτης αγνοείται σήμερα σχεδόν καθολικά, ακόμη και στη Κρήτη, αφού αποσιωπήθηκε, διαστρεβλώθηκε, υποβαθμίστηκε από την επίσημη ιστορία που διδάσκεται στα σχολεία και σύμφωνα με αυτήν η επανάσταση στη Κρήτη εξέπνευσε λίγο μετά την κήρυξη της!!